Yemek kültürü toplumların geçmişten getirdiği damak zevkiyle bütünleşmiş yeme-içme kültürüdür. Kültürün alt şekilde oluşturduğu tariflerin kaynağının ilk çıkış noktası insana kendinden önceki bir nesil tarafından aktarılan tariflerden oluşur. Bu tariflerin iyi hatırlanması veya kayıt altına alınmasıyla bu kültür kendinden sonraki nesle aktarılabilir.
Diğer bir tarif edinme yöntemi ise insanların yapıp ettikleri yanında diğer toplumlarla yaşanılan dönem, ilişkiler(evlenme-savaş-ticaret-komşuluk) nedeniyle öğrenilip kendi kültüründe yer edinen tariflerdir. Bahsi geçen tarif alma yöntemleri günümüze göre hayli eskide kalmıştır. Günümüze gelinceye kadar kaynak çeşitliliği görülen bu konu kronolojik olarak şu evrelerden geçmiştir:
-1970’li yıllar yurt dışına gönderilen işçilerin memleketine gelerek tariflere kaynaklık eden göçmenler.
-1980’li yıllarda köyden kente göç ile daha büyük yerleşim alanlarına göçen insanların beraberinde getirdiği tariflere kaynaklık eden Anadolu insanı(köylüsü)
göçler neticesinde metropolit olan İstanbul, Ankara, İzmir, Gaziantep gibi şehirlerin değişik kültür ve yemek tarifleriyle insanların sofralarındaki çeşitliliğe neden olması 1990’lı yılların basınını bu konuya yöneltecektir.
-1990’lı yılların basın ve yayın organlarında bir furya şeklinde başlayan yemek kitabı verilmesi, yemek programlarının yapılması tariflere yeni bir kaynak olmuştur.
-2000’li yıllara gelindiğinde basın ve yayın organlarında halen izleri olduğu görülen yemek programları, yemek kitapları verilmesi devam etmektedir. Ayrıca bilgi toplumu olan ülkemiz küresel dünyadan izole olmadan diğer toplumların kültür ve tariflerine de kayıtsız kalmayarak bilişim sektörünün avantajları olarak farklı tariflere, yemeklere hatta menülere ulaşarak her zevkten, her milletten, her dini inanca sahip insana hitap edebilecek yeme-içme sektörü oluşturmuştur. Böylece gerek iç piyasada gerekse dış piyasada yer edinerek yeme-içme sektöründe yiyecek-içecek-soğuk ve sıcak mezeler konusunda adından söz ettiren bir ülke olarak turizme katkı sağlamıştır.
Diğer bir tarif edinme yöntemi ise insanların yapıp ettikleri yanında diğer toplumlarla yaşanılan dönem, ilişkiler(evlenme-savaş-ticaret-komşuluk) nedeniyle öğrenilip kendi kültüründe yer edinen tariflerdir. Bahsi geçen tarif alma yöntemleri günümüze göre hayli eskide kalmıştır. Günümüze gelinceye kadar kaynak çeşitliliği görülen bu konu kronolojik olarak şu evrelerden geçmiştir:
-1970’li yıllar yurt dışına gönderilen işçilerin memleketine gelerek tariflere kaynaklık eden göçmenler.
-1980’li yıllarda köyden kente göç ile daha büyük yerleşim alanlarına göçen insanların beraberinde getirdiği tariflere kaynaklık eden Anadolu insanı(köylüsü)
göçler neticesinde metropolit olan İstanbul, Ankara, İzmir, Gaziantep gibi şehirlerin değişik kültür ve yemek tarifleriyle insanların sofralarındaki çeşitliliğe neden olması 1990’lı yılların basınını bu konuya yöneltecektir.
-1990’lı yılların basın ve yayın organlarında bir furya şeklinde başlayan yemek kitabı verilmesi, yemek programlarının yapılması tariflere yeni bir kaynak olmuştur.
-2000’li yıllara gelindiğinde basın ve yayın organlarında halen izleri olduğu görülen yemek programları, yemek kitapları verilmesi devam etmektedir. Ayrıca bilgi toplumu olan ülkemiz küresel dünyadan izole olmadan diğer toplumların kültür ve tariflerine de kayıtsız kalmayarak bilişim sektörünün avantajları olarak farklı tariflere, yemeklere hatta menülere ulaşarak her zevkten, her milletten, her dini inanca sahip insana hitap edebilecek yeme-içme sektörü oluşturmuştur. Böylece gerek iç piyasada gerekse dış piyasada yer edinerek yeme-içme sektöründe yiyecek-içecek-soğuk ve sıcak mezeler konusunda adından söz ettiren bir ülke olarak turizme katkı sağlamıştır.